توپ،دروازه،زمین چمن،تماشاگر،هیاهو،هیجان اینا همش تو یک کلمه خلاصه میشه!
فوتبال…
ولی خود فوتبال یعنی چی؟
به نظر من جدا از تمام پول های کلانی که امروز توی فوتبال جابجا میشه، جدا از تمام بازیکنایی که بخاطر یک مشت دلار تیم به اصطلاح محبوب شون رو با بی رحمی رها میکنن و یک ماشین لوکس رو به گریه ی هواداراشون که عشق فوتبال هستن ترجیح میدن، جدا از همه ی رانت ها و فساد ها و رشوه ها
فوتبال یعنی عشق…
ولی این روزها این عشق تبدیل شده به پول ، پولی که شاید تونسته باشه فوتبال رو مدرن تر کنه و شناخته تر کنه و به زعم بعضی ها جذاب تر کنه، ولی درعوض عشق و تعصب و از فوتبال گرفته شده و بلای جون طرفداراش شده..
آره طرفدارایی که تو سرما و گرما به عشق فوتبال میان تو استادیوم و کلی پول خرج میکنن و کلی حرص میخورن، با هر گل تیمشون میخندن و با هر گلی که میخورن گریه میکنن.
فوتبال واسه اوناس فوتبال واسه اونایی که تو کوچه پس کوچه های شهر از تهران تا ریودوژانیرو،
از رم تا برلین از پاریس تا لندن، از مادرید تا توکیو شب و روز دنبال یه توپ میدوند و آرزوشون بردن تیم محبوبشونه..
راستی گفتیم توکیو به نظرتون اگه سوباسا شخصیت محبوب کارتون فوتبالیستا تیم شاهین و بخاطر پول ول میکرد و به تیم میوا ، تیمی که کاکرو در اون بازی میکرد می رفت ، هنوزم انقد محبوب بود ؟!!
اصلا ورود این همه دلال و بنگاه های اقتصادی و پول به فوتبال دلیلش چیه ؟
بازم برمیگردیم سر خونه ای اول که همون عشقه، عشق و علاقه و محبوبیت مردم به فوتبال باعث شده امروزه این همه فوتبال اقتصادی بشه.
تصور کنید یک روز همه ی طرفداران فوتبال تحسن کنن و دیگه فوتبال نبینن ،دیگه کسی به استادیوم ها نره ، کسی پشت تلویزیون منتظر شروع بازی تیم محبوبش نشینه،!! اون وقت چی ؟
خرید پیراهن تیم ملی ژاپن که از کارتون فوتبالیستا الهام گرفته شده
آیا به نظرتون بازم انقد پول وارد فوتبال می شد ؟! بازم انقد دلال که خودشون به خودشون ایجنت، میومدن سراغ بازیکنا ؟!
اصلا خود بازیکنا انقد راحت به خاطر پول تیم خودشون رو رها میکردن.!
در کل هدف من از نوشتن این مقاله گفتن اینکه پول نباید وارد دنیای فوتبال بشه نیست !
پول همیشه خوبه ولی به شرطی که باعث نشه عشق و علاقه و تعصب و از بین ببره..
به امید روزی که همه مثل فرانچسکو توتی بازیکن افسانه ای باشگاه آ.اس.رم و تیم ملی ایتالیا به این طرز فکر برسن ؛
هیچکس خانواده ی فقیرشو به خاطر پول ول نمیکنه …
به قلم محمدرضا صحبتی