سرعت غيرمجاز ممنوع ؛ اسطوره بمان !

سالیان سال کشور های حوزه ی خلیج فارس را به دلیل کم طاقت بودنشان در قبال مربی های فوتبال شاغل در آن کشورها مسخره کردیم و مدعی وفاداری توأم با تفکر بودیم ولی چند سالیست که این اتفاق گریبان خودمان را هم گرفته… “حیا کن, رها کن” شعار آشنای ورزشگاه های ما شده, کاری هم به رنگ ها و شهر ها ندارد. اوج این ماجرا را شاید بتوان شعار علیه حمید استیلی در دقیقه ی چهل هفته ی اول لیگ یازدهم دانست که حتی قرمزها به او یک نود دقیقه ی کامل هم فرصت ندادند! در این بین گاها شاهد حضور چهار سرمربی روی نیمکت یک تیم در طول یک فصل هم بودیم و این اتفاقیست که رخ دادنش در لیگ های معتبر تقریبا غیرممکن است.
در این شرایط طبیعتا هر چه تیم بزرگتر و پرهوادار تر باشد, حواشی و فشارهای این چنینی هم بیشتر خواهد بود.
وینفرد شفر هم که در اوایل حضورش در باشگاه استقلال امیدهای زیادی را برای آبی پوشان تهرانی ایجاد کرده بود و رفته رفته داشت خودش را در قلب هواداران جا میکرد, در این فصل از این اعتراضات در امان نماند.
قصه از جایی شروع شد که استقلال فصل قبل را در بهترین شرایط به پایان رساند ولی در تعطیلات پیش فصل و هنگامی که حواس همگان به جام جهانی معطوف بود, اتفاقاتی افتاد که زمینه ساز ماجراهای این فصل استقلال شد و در حالیکه شفر در اروپا به سر میبُرد, چندین بازیکن اصلی تیم پس از کش و قوس های فراوان و با سوء مدیریت مسئولین جدا شدند تا دست شفر برای بازی های یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا و مصاف با رقبای تا دندان مسلح, خالی شود و خرید های دیر هنگام و بی کیفیت مدیران تازه از خواب بیدار شده هم کارساز واقع نشود. حذف از آسیا و شروع نه چندان خوب در لیگ, جرقه های اعتراض به پیرمرد آلمانی را زد ولی عملکرد درخشان او در فصل قبل سبب شد اغلب هواداران رأی به ادامه ی همکاری با وی دهند. در ادامه با روند سینوسی استقلال و حذف از جام حذفی دوباره صدای اعتراضات بلند شد, این بار کمی بلندتر از دفعه ی قبل ولی ماجرا در هیاهوی جام ملت های آسیا گم شد و شفر هم قدر این موقعیت را  دانست و استقلال دو ماه پایانی سال 97 را فوق العاده سپری کرد. سناریویی آشنا برای آبی ها یعنی از دست دادن نیم فصل اول و سپس جبران در نیمه ی دوم فصل ولی زمانی که تقریبا کار از کار گذشته… با این حال استقلال به قدری خوب کار کرد که فرصت داشت تا با پیروزی در دربی پایتخت, بالاتر از رقیب سنتی به صدر جدول برسد ولی اتفاقات تلخ دربی و حواشی پس از آن باعث شد تا نه تنها به صدر نرسند بلکه رویای قهرمانی شان هم تا حدود زیادی از بین برود. ولی باز هم در طی یک هفته رویایی و با دو برد سخت برابر الهلال و سپاهان دوباره بارقه های امید در دل استقلالی ها جوانه زد. اما پایان این بالا و پایین ها, شنبه شب در مشهد و با باخت به پدیده ی این شهر که پدیده ی کل لیگ هجدهم هم بود, رقم خورد. جایی که خشم آبی ها فوران کرد; چرا که هم لیگ را از دست رفته میدیدند و هم آسیا را. پس این بار متحد تر از دفعات گذشته خواستار رفتن شفر شدند.
تا اینجای قصه میتوان گفت که آبی ها به نسبت حوصله به خرج دادند و بر خلاف توضیحات ابتدای این مطلب عمل کردند. اما از آن شب تاکنون شاهد واکنش های تعداد قابل توجهی از آنها بوده ایم. صحبت هایی نظیر اخراج شفر و سرمربی گری فرهاد مجیدی, خواسته ی برخی از آنان شده ( نه همه شان ) و این همان جایی است که احساسات بر منطق غلبه کرده و میتواند منجر به حوادثی شود که گریبان آنها را برای فصل های بعد هم بگیرد! شاید اوج هنر مدیریتی استقلال باید در این مقطع حساس نمایان شود به این خاطر که اگر بخواهیم با استفاده از قدرت تعقل به ماجرا نگاه کنیم, متوجه میشویم که هم اخراج شفر در این زمان و هم سرمربی گری فرهاد مجیدی اشتباه خواهد بود. چرا که مجموع عملکرد شفر در استقلال با توجه به تیمی که تحویل گرفت و تمام فراز و نشیب های این یک سال و نیم, شاید کاملا “عالی” نبوده ولی اگر بخواهیم منصف باشیم باید بگوییم “خوب” بوده است و حتی اگر فرض کنیم استقلالی ها خواهان عملکرد عالی هستند و متقاعد شده اند که با شفر با آن دست پیدا نمیکنند, باز هم باید ابتدا به فکرِ یافتن جایگزین مناسب برای او باشند و آن زمان با وی به توافق برسند و با احترام بدرقه اش کنند تا با شکایت احتمالی او مواجه نشوند و پرونده ی دیگری در فیفا برای باشگاه های ایرانی باز نشود!
اما برسیم به بحث جایگزین:
اگر واقع گرا باشیم باید بگوییم آوردن مربی خوب خارجی در این شرایط اقتصادی و با توجه به بحران ارزی مانع بزرگی برای این امر خواهد بود. مضاف بر اینکه با توجه به تحریم ها و بسته شدن حساب ها, نحوه ی پرداخت دستمزد هم معضل دیگریست. اتفاقی که پیشتر در مورد کی روش و این روزها در مورد برانکو هم شاهدش هستیم. اما اگر بخواهیم سراغ جایگزین های داخلی برویم هم اوضاع چندان جالب نخواهد بود! به این دلیل که گزینه هایی مثل پرویز مظلومی, علیرضا منصوریان و صمد مرفاوی قبلا آزمایش خود را پس داده اند و هیچ کدام حداقل آن عملکرد “عالی” مدنظر آبی ها را نداشته اند. همچنین بازگشت امیرقلعه نویی هم فعلا دور از ذهن میباشد.
بنابراین استقلال فقط میتواند گزینه های جوان را بررسی کند. گزینه هایی مثل محمود فکری, مهدی پاشا زاده, محمد تقوی, مجید صالح و یا فرهاد مجیدی.
بجز تقوی که ظاهرا مجوز مربی گری در استقلال را ندارد!, انتخاب سایر گزینه ها به عنوان سرمربی ریسک بالایی دارد و اصلا تضمینی برای موفقیت آنها روی نیمکت پر فشار استقلال وجود ندارد. در این بین شرایط فرهاد مجیدی از همه ویژه تر است به این دلیل که هم تجربه اش از سایر گزینه ها کمتر است و هم انتظار رقیبان برای شکست خوردنش, بیشتر! محبوبیت بسیار زیاد او میتواند برایش مانند شمشیر دو لبه عمل کند, به این ترتیب که ابتدا حمایت کامل سکوها را خواهد داشت.( مخصوصا در صورت قبول مربی گری در سه بازی پایانی این فصل که با برد های احتمالی همراه خواهد بود.) اما با شروع فصل جدید و از سرگیری مجدد رقابت ها اگر نتواند انتظاراتِ بالا رفته ی آبی ها را برآورده کند, آن وقت است که حتی محبوبیتش هم نمیتواند جلوی اعتراضات را بگیرد, درست مثل ماجرای علیمنصور استقلالی ها که به مراتب از فرهاد باتجربه تر هم بود…
وسوسه ی نشستن روی نیمکت تیم محبوب قطعا بسیار قوی است; آنهم وقتی تا این حد به رویای شیرین زندگی ات نزدیک هستی ولی این امر برای فرهاد یک قمار خطرناک خواهد بود…
اگر او به گذشته و سرنوشت سرمربی های گذشته دو تیم بزرگ پایتخت نگاه کند, خواهد فهمید که نیمکت این تیم ها بی رحم تر از آن است که مراعات اسطوره بودنش را بکند. جایی که به بزرگانی مثل مرحوم ناصر حجازی, علی پروین, امیر قلعه نویی و علی دایی رحم نکرده, قطعا برای او هم خیلی صبر نخواهد کرد! آنهم در شرایطی که او هنوز تجربه ی سرمربی گری هیچ تیم کوچکی را هم ندارد, چه برسد به یکی از بزرگترین تیم های آسیا.
او نباید فراموش کند که برای آبی ها به قدری محبوب است که به او لقب “هفتِ مقدس” را داده اند و همیشه برایش خوانده اند:
<< تو خورشیدی ولی غروب نداری; آهای فرهاد مجیدی>>
پس باید یکی از مهم ترین تصمیم های زندگی ورزشی اش رو طوری بگیرد که به این زودی ها غروب نکند…

سپهر رضانور
8 اردیبهشت 98